Elke ochtend ga ik rond zonsopgang wandelen aan een meer in de buurt van waar ik woon. Heel langzaam. Om te ‘zijn’.

Ik ga ook elke ochtend even op de steiger staan. Even stilstaan.

De laatste dagen was er vaak een dichte mist, waardoor je helemaal niets zag. Het was dus kijken in en naar het niets.

Het is zoals ‘niet weten’. Niet weten wat de toekomst brengt en daar ok mee zijn.

Het gewoon laten zijn en worden wat het zal worden. Niet moeten weten, plannen, regelen, in orde brengen.

Het leven zijn ding laten doen en meebewegen met wat zich aandient op het moment dat het er is.

En dat gaf een enorme rust. Niet moeten. Maar ok zijn met niet weten. En het leven zijn ding laten doen.